Fietstocht naar Tekapo, John, Linda, Yvonne & Ross

En dan gaat het beginnen. Mijn neef Peter checkt  nog even de banden, de remmen, de bel en het licht. Alles is in orde, de fiets heeft weinig geleden onder de lange vliegreis. Ze zijn zeer begaan met mij en wanneer ik Peter vraag: ' Why are you so worried about me cycling here ? ' antwoordt hij:' the last thing we want to do is sending you back in a box. Judy en Peter brengen mij daarom  tot over de  Rakaiabrug,  40 km ten zuiden van Christchurch. De brug is 1750 m lang, erg smal, zonder  fietspad. Tassen op fiest, de vlaggetjes in het blauwe koosje gestoken en enigszins nerveus  stap ik op de fiets nadat wij de brug gepasseerd zijn.  Het is zondag, er is weinig verkeer, soms hoor of zie ik in 10 mi minuten geen auto.

De weg is redelijk brreed, verdeeld in 2 rijbanen, maar geen fietspaden. Ik voel mijzelf  veilig, ook wat betreft welke weg ik moet nemen..volgens Google map 38 km rechtdoor op dezelfde weg. Ik heb een lichte wind in de rug en voordat ik het weet ben ik halverwege. Het valt alles mee, het is maar zelden dat er gelijkertijd een auto mij tegemoet komt en er een auto achter mij zit. Ik heb  mijn eerste overnachting in het Geraldine Heritage hotel, dichtbij een restaurant en een bakery, waar ik de volgende dag kan ontbijten. Ik weet als geen ander dat het die volgende dag  heel andere koek zal zijn. Ik laat het Nederlands landschap , de koeien en weilanden achter me, matige wind tegen, klim 1147 m  daal 412m  het verkeer zal drukker zijn en dat de afstand 92 km is.

Ik sta dus daarom al om half 7 op, het is dan nog donker hier, zit om  8:30 uur op de fiets op weg naar Lake Tepako, op bezoek bij John en Linda.  Bijna precies op de helft naar  Lake Tepako ligt Fairly, een klein stadje, waar ik een pauze ga nemen. Ik strijk neer, het gevoel  van nog maar r5 km slaat om in nog 45 km. .oh dear me, wat zijn de beklimmingen steil,  de afdalingen snel, soms wel 55 km/ uur.  De ergste klim moet nog komen namelijk  Burkes pass.

Na een kopje koffie en een  mincemeat pie krijg ik weer wat energie. Naarmate ik de Burkes pass nader wordt ook de natuur indrukwekkender, maar neemt het verkeer toe. Het lawaai van voorbij scherende auto's en vrachtauto's gaat mij vreselijk irriteren. Als dat agressieve geluid van het verkeer er niet was geweest dan was het ws.  niet gebeurd, maar mijn tempo is  enkele honderdtallen meters voor de pass  zo laag dat het mij verstandiger lijkt om af te stappen dan om te vallen. Eenmaal de pass voorbij volgt een langzame afdaling  van bijna 13km tot aan het meer Tekapo. Op het eind is het oppassen geblazen, remmen en een scherpe bocht naar links  anders rijd je zo het meer in.

En dan na uren 'ploeteren"  staan John en Linda mij op te wachten. John neemt de fiets over, nog maar een 25 meter naar de ingang van hun huis, maar wel berg op. Het is alsof ik een paradijs kom. Beneden het gastenverblijf, boven de woonkamer met uitzicht op de bergen en meer...IF I WERE TO FIND PEACE, I WOULD SIT DOWN IN JOHN AND LINDAS LIVINGROOM.

Grote ramen in de voorpui, alsof levende schilderijen.  John is mijn neef, mijn broer. Zijn moeder is een zus van mijn vader en zijn vader een broer van mijn moeder. John moet zoveel op mijn vader hebben geleken dat zijn moeder,  tante Lies, soms terugdeinsde van schrik als ze hem de kamer in zag komen. Ik zie ook duidelijk mijn vader in hem, maar meer zijn moeder. John kan goed vertellen dat zal hij van zijn vader hebben. Hij verliet Nederland toen hij 4 jaar oud was. Hij kan zich van de de boottocht en de aankomst in Christchurch weinig herinneren. De strijd van  zijn ouders om hem en zijn broertjes te overtuigen dat het dragen van een zwemvest verplicht was, wanneer op het punt stonden de hut te verlaten, staat in zijn geheugen gegrifd. Ik zie tussen John en mij wat overeenkomsten. Linda en John hebben samen een B&B gerund en ik doe dat nu.

IMijn neef is nu bezig met Wireart, erg indrukwekkend. Ik ben ook graag creatief bezig, wel wat op een lager niveau, maar toch !!. En dan de humor? John lag dubbel toen ik hem vertelde dat wij vroeger thuis de inseminator de ' rijdende stier' noemden. 

Kees, zijn oudere broer, werd ook genoemd. Hij wilde als jonge vent, niet onderdoen voor zijn vriendjes, die zakgeld kregen en daarvan een ijsje konden kopen. Slim als Kees was, kocht ook een ijsje, maar liet dit op de lopende rekening van zijn vader zetten. Oom Jan, was goed in rekenen, en kwam er al snel achter dat er iets niet klopte met de eindrekening. In het bijzijn van zijn jongere broertjes kreeg Kees een flinke reprimande, met als resultaat dat op de volgende eindrekening wel 10 ijsjes vermeld stonden.  

Erg fijn was om Yvonne en Ross te ontmoeten bij Linda en John.  Ik heb het Yvonne niet gezegd, maar doe dat nu even. Wat lijk je veel op ons tante Joke !! 

Als kers op de taart gaan we naar het kerkje aan de rand van het meer. Mijn ouders zijn daar ook geweest, ik meen 44 jaar geleden.