Maria, Corrie Peter en Judy in Christchurch
12 september 2022 - Geraldine, Nieuw-Zeeland
Nooit eerder heb ik me gerealiseerd zo bevoorrecht te zijn in Europa te zijn geboren en te wonen, waar je bij een bezoek aan een grote stad soms wel 2 millennia terug in de tijd kan gaan, dan gisteren. Christchurch is een jonge stad, van 1856, de grootste stad van het Zuidereiland.
Een stad met veel grote prachtige parken, waarin het begin van de lente duidelijk zichtbaar is. Christchurch is vernoemd naar het Christchurchcollege van Oxford, en heel af en toe waan ik mijzelf ook in Oxford, vooral wanneer we langs de rivier Avon lopen. De stad is plat, de omgeving heuvelachtig,1met daarin grote uitgestrekte weilanden waarop geen huizen staan. De grond is te drassig om aardbeving bestendige huizen op te bouwen. De littekens van de aardbeving 10 jaar geleden, zijn nog steeds zichtbaar, zo is de toren van de kathedraal de toren nog steeds geamputeerd. Zeker aan te raden is een bezoek aan de bibliotheek met daarin zelfs Nederlandstalige boeken en een biertje in een van de terrasjes langs de rivier Avon.
Samen met Maria en Corrie langs de haven dichtbij Christchurch gereden, waar zij als jonge meisjes ( 12 en 9 jaar) 70 jaar geleden , na een tocht van 6 weken samen met hun ouders,, met de boot aankwamen. Maria en Corrie waren niet de enige kinderen. Het gezin van mijn Oom Willem en tante Nellie bestond uit 7 kinderen toen, waarvan Maria de oudste. Huis en haard werden voorgoed achter gelaten m 1952, vastberaden een beter leven te vinden in Nieuw Zeeland. Het was een grote schok wat zij aantroffen in NZ, een huis met 2 slaapkamers en toilet buiten. Het liefst waren zij rechtsomkeer terug gegaan naar Nederland. Tijdens de wandeling met Peter, Judy en Maria door het centrum van Christchurch de wordt mij duidelijk dat NZ dezelfde problemen kent als Nederland, m.u.v. opvang asielzoekers. Tevens heerst er ook een tendens dat het niet meer vanzelfsprekend is in de generatie ( 20 - 35) jaar dat er naar een partner gezocht wordt in de hoop samen een gezin te stichten. Niet alles loopt parallel, de opvang van de ouderen boven de 60 in dorpen is m.i. onbekend in Nederland, alhoewel ik in het Frans Hals museum een schilderij tegenkwam met als titel 'ouderenhuizen'. Maria, bij wie ik tijdens mijn verblijf in Christchurch was, woont in z'n dorp. In het midden staat een 'gemeenschapshuis", met daarin bioscoop, zwembad, fitness, restaurant, bar, winkel, artsenpraktijk met fysio en ruimte tot gebed. Er omheen staan appartementen en bungalows in een doolhof van straten. Het huis waarin Maria woont is prachtig modern met aan de voorkant veel glas, veel licht dus, een open keuken, een grote badkamer, extra toilet en 2 slaapkamers. Aan de koelkast zit een oproepsysteem verbonden. Indien de koelkast 24 uur niet opengaat, dan gaat er in het centrale gedeelte een alarmpje af en wordt er gezien of alles wel goed met je is. In het dorp wonen vooral de vitale jonge oudere.
De buurvrouw van Maria is 89 jaar, en fietst iedere dag met haar mountainbike een 25 km buiten het dorp. Het was goed bij Maria te zijn, de nestor van de VAN BEEK familie, van van Moeders kant. Ze wist mij veel te vertellen over ons opa Cornelis, en haar ervaringen in NZ als kind.Ik was aan haar oor gekluisterd, Maria lijkt niet alleen fysiek op opa van Beek, maar heeft ook de gave ' prachtige verhalen te vertellen !!
Leuk het verhaal.
Toen wij er waren, hoorde we dat ook.
Ook van tante Lies en van tante Wilma .
Maar ze hebben het toch gered.
Geniet er maar van .
Groetje
Is waar Maria woont te vergelijken met een "Knarrenhof"?
Alle goeds en we kijken uit naar het vervolg.
Wat is dat leuk om jouw verhaal te lezen en ook vooral meebeleven van jouw overpeinzingen en ontmoetingen: k krijg meteen door hoe byzonder het is zo terug te duiken in je eigen fam geschiedenis, en de personen om wie het gaat, in hun nieuwe land te kunnen ontmoeten! Een hele mooie reis verder; liefs: Greetje en Jos