Moshupa en Serowe, reizen met de kleinkinderen

Ja, waar gaat het mij deze reis om? Op de eerste plaats om samen met Janne, Timon, Maxe en Benine het prachtige land Botswana te bewonderen in al haar facetten. Op de tweede plaats even terug in de tijd, terug naar de plaatsen waar ik in Botswana lesgegeven heb. 

Vanuit Zuid Afrika rijden we richting Gaborone, de hoofdplaats van Botswana. Ten zuid oosten van Gaborone richting Lobatse verblijven we in Crocodile river camp. Dit wordt gerund door Michael, een Amerikaan. Het ligtt tussen  Gaborone en Moshupa.  We gaan de eerste dag naar Moshupa. Ik herken het dorp in eerste instanttie niet, eenmaal op een bepaalde plek, alsof  een ankerpunt , vind ik de weg naar Mmanaana secondary school. De school zelf zag er nog precies hetzelfde uit als toen, 30 jaar geleden. Wel wat uitgebreid, maar het huisje waar we woonden, was teleurstellend toen we het zagen. ..dilapidated...het stoepje aangelegd door Raymond en Toni onder de acaciaboom was er nog, maar de helft van de steentjes lag er los omheen. Het huisje was ws. een keer geschilderd, want had een andere kleur, maar de verf was grotendeels door de harde zon afgeschilferd. Mijn tuintje was,een grote zandbak geworden. Janne's vroegere basisschool, grenzend aan Mmanaana zag daarentegen mooi en verzorgd uit. Een trotse deputy stond ons op te wachten en liet ons haar kantoortje zien. Het interieur van de klaslokalen is niet te vergelijken met een van de Nederlandse. Ze zijn kaal op enkel wat stoelen en tafels na. Het bezoek aan Swaneng Hill School is vergelijkbaar met die aan Mmanaana. Wat wil ik graag nog eens langs de staffroom, langs de lokalen naar ons huisje lopen. Ik geef niet op wanneer ik in eerste instantie het niet kan vinden, en  dan plotseling na 35 jaar sta ik weer voor de staffroom waar ik in 1981 voor de eerste keer Mr. Motsie ontmoette. Ik loop naar de lokalen waarin ik lesgegeven heb, alsof ik daar weer ga lesgeven . Om de school heen is veel veranderd veel nieuwe docentenwoningen, die er mooi uitzien. Verderop, tegen een heuvel,  staan de huizen, waarin de eerste docenten van overseas woonden, waaronder ik.  

Ik stamel van ontzetting wanneer ik aan de  zijkant van het huis sta, waarover ik in Breda na 30 jaar nog over opschep.. " Het huis met een uitzicht over het wijde uitgestrekte Afrikaanse landschap..." was dicht gegroeid met acacia struiken"....een van de ramen was dichtgenageld met een houten plaat. 

..de grond in de tuin erachter was bezaaid met plastic, papier en afgedankt meubilair en flessen.  .. ..Ik zou hier nooit meer willen wonen. ...NOOIT MEER..

De autoritten met de meisjes achterin verlopen goed met enkele uitschieters naar beneden. Benine  is een heel lief enthousiast meisje met veel pit, maar moet nog  leren geduldig te zijn. Tijdens de lange ritten valt ze soms in slaap, soms niet, maar meestal is ze wakker en speelt met Maxe. Af en toe hoor ik een gil en daar is goed mee om te gaan. Het dineruurtje rond 18 uur is nu en dan een ramp. Wanneer zij niet direct op haar wenken bediend wordt, schreeuwt zij het uit. Ze is dan moe en heeft honger. Duidelijk is dat zij vooral een voorkeur heeft  voor zoetigheid en lak heeft aan " GEZOND". Janne zegt dan tegen ons om de gemoederen te sparen. "Choise your battle 'Het gebeurt weleens dat  zij met lepels wilt gaan gooien, maar Timon grijpt dan als strenge vader in.  Na een minuut is zij alles weer vergeten, en wij ook. Voor  Maxe, bijna 9, is de reis op haar lijfje geschreven. Ze is zich bewust van vele aspecten van het leven, zowel geschiedkundig als geografisch. Ze zuigt het Engels op als een droge spons, wat ondergedompeld  wordt in water. Ze kan zwemmen en zet zich er toe om alles te eten wat de pot  schaft.  Tijdens de weinige vrije uurtjes bereidt zij zich voor op een spreekbeurt op school eenmaal thuis.  

De weg Serowe - Nata staat bekend om haar potholes. Serowe Francistown is niet slecht, maar net na Francistown is de weg aan beide kanten afgebrokkeld met stukken wegdek.

De weg is toegankelijk voor koeien, geiten en ezels. In het middengedeelte potholes. Er is veel verkeer op de weg, vooral vrachtwagens. Het is dus remmen voor beesten, potholes en tegemoetkomend verkeer. 

50 Km na Francistown wordt de weg beter..

Wat doet de reis met mij?  Het is,een once in a lifetime experience...om gezamenlijk met kinderen en kleinkinderen zo'n reis te maken.  Ik spreek nog steeds wat Setswana, en wanneer ik met mijn heel gebrekkig Setswana een gesprekje begin, komen  iedere keer weer woordjes terug. Dit zijn de gelukkigste momenten van mijn dag. Het wordt ontzettend gewaardeerd dat ik zo lang in Botswana heb lesgegeven. Ik ervaar het als  een rijkdom om hier gewoond  te hebben, te  hebben mogen reizen met een dochter die hier geboren is. .